​បាន​ធ្វើឲ្យ​ជាទី​តាំង​ហើយ​ ​បាន​ឲ្យ​ឋិត​នៅ​រឿយ​ៗ​ហើយ​ ​បាន​សន្សំ​ហើយ​ ​បាន​ប្រារព្ធ​ដោយ​ប្រពៃ​ហើយ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ប្រសិនបើ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ប៉ុនប៉ង​នឹង​អធិដ្ឋាន​ស្តេចភ្នំ​ឈ្មោះ​ ​ហិមវន្ត​ ​ឲ្យ​ទៅជា​មាស​ ​ភ្នំ​នោះ​ ​ក៏​ក្លាយទៅជា​ភ្នំ​មាស​បាន​។​
​[​៤៨១​]​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ភ្នំ​មាស​សុទ្ធ​ ​មាន​សម្បុរ​ល្អ​ ​ទោះបី​ភ្នំ​ពីរ​ ​ក៏​មិន​ល្មម​គ្រាន់​ដល់​បុគ្គល​ម្នាក់​ឡើយ​ ​បុគ្គល​ដឹង​ដូច្នេះ​ ​គួរ​ប្រព្រឹត្ត​ស្មើ​ ​សត្វ​ណា​ ​បានឃើញ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ ​ដែល​មាន​កាម​ជាហេតុ​ ​សត្វ​នោះ​ ​នឹង​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ​រក​កាម​ ​ដូចម្តេច​កើត​ ​លុះ​សត្វ​បានដឹង​ច្បាស់​ ​នូវ​ឧបធិ​ ​ក្នុង​លោក​ថា​ ​ជា​គ្រឿង​ចំពាក់​ដូច្នេះហើយ​ ​គួរ​សិក្សា​ដើម្បី​កំចាត់​បង់​ ​នូវ​ឧបធិ​នោះ​ចេញ​។​

​ គ្រានោះ​ឯង​ ​មារ​មានចិត្ត​បាប​ ​កើតទុក្ខ​ ​តូចចិត្ត​ថា​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ស្គាល់​អញ​ ​ព្រះ​សុគត​ ​ស្គាល់​អញ​ ​ដូច្នេះហើយ​ ​ក៏​បាត់​ចាកទី​នោះ​ទៅ​។​

​ចប់​ ​បាសាណ​វគ្គ​ ​ទី២​។​

ថយ | ទំព័រទី ៣១៨ | បន្ទាប់