​ព្រះអង្គ​ត្រូវ​សេចក្តី​សោក​គ្រប​សង្កត់​ ​ទើប​សញ្ជប់សញ្ជឹង​នៅក្នុង​ព្រៃ​ឬ​ ​ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​នូវ​ទ្រព្យ​បាន​ឈ្នះហើយ​ឬ​ ​ឬក៏​ព្រះអង្គ​ធ្វើអំពើ​អាក្រក់​ណាមួយ​ ​ក្នុង​ស្រុក​ទេ​ដឹង​ ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​ ​ព្រះអង្គ​មិន​យក​ពួក​ជន​ធ្វើជា​មិត្ត​ ​មិត្ត​របស់​ព្រះអង្គ​ ​រមែង​មិន​សម្រេច​ដោយហេតុ​ណាមួយ​ឡើយ​។​
​[​៥០២​]​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​តប​ថា​ ​តថាគត​ ​ជីកឫសគល់​សេចក្តី​សោក​ទាំងអស់​ហើយ​ ​មិន​មានអំពើ​អាក្រក់​ ​មិន​សោកសៅ​ ​សញ្ជប់សញ្ជឹង​ទេ​ ​ម្នាល​មារ​ ​តថាគត​ ​ឈ្នះ​នូវ​តណ្ហា​ ​គឺ​សេចក្តី​លោភ​ ​ក្នុង​ភព​ទាំងអស់​ហើយ​ ​ជា​អ្នក​មិន​មាន​អាសវៈ​ ​តែង​ស្មឹង​ស្មាធិ៍​។​
​[​៥០៣​]​ ​មារ​តប​ថា​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ណា​ ​តែង​ពោល​នូវ​របស់​ណា​ថា​ ​នេះ​របស់​អញ​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ពោល​ថា​ ​អញ​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​បើ​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ​ ​មាន​ក្នុង​របស់​នុ៎ះ​ដែរ​ ​បពិត្រ​សមណៈ​ ​ព្រះអង្គ​មិន​រួចចាក​វិស័យ​របស់ខ្ញុំ​ឡើយ​។​