[២៦២] សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាច់ទៅកាន់ចារិក ក្នុងដែនកោសល ព្រមដោយភិក្ខុសង្ឃជាច្រើន ទ្រង់ស្តេចទៅដល់ក្រុងនាឡន្ទា។ បានឮថា ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុងបាវារិកម្ពវន ជិតក្រុងនាឡន្ទានោះ។ សម័យនោះឯង ក្រុងនាឡន្ទា កើតទុរ្ភិក្ស អ្នកស្រុកមានសេចក្តីធុញថប់ ដោយហេតុពីរយ៉ាង(១) មានឆ្អឹងសដេរដាស(២) មានសំទូងដូចជាស្លាក(៣) ។ សម័យនោះ និគ្គណ្ឋនាដបុត្ត ក៏អាស្រ័យនៅជិតក្រុងនាឡន្ទាដែរ ព្រមដោយនិគ្គណ្ឋបរិស័ទជាច្រើន។ គ្រានោះ អសិពន្ធកបុត្តគាមណី ជាសាវករបស់និគ្រន្ថ ចូលទៅរកនិគ្គណ្ឋនាដបុត្ត លុះចូលទៅដល់ ក៏ថ្វាយបង្គំនិគណ្ឋនាដបុត្ត ហើយអង្គុយក្នុងទីដ៏សមគួរ។ លុះអសិពន្ធកបុត្តគាមណី អង្គុយក្នុងទីសមគួរហើយ និគ្គណ្ឋនាដបុត្ត ក៏ពោលដូច្នេះថា ម្នាលគាមណី អ្នកចូរមក អ្នកចូរលើកវាទៈ របស់សមណគោតម កិត្តិសព្ទដ៏ពីរោះ នឹងខ្ចរខ្ចាយសាយឡើងដល់អ្នក យ៉ាងនេះថា
(១) ធុញថប់ដោយហេតុ២យ៉ាង គឺ ធុញថប់ថា យើងនឹងរស់ដែរឬ ១ ធុញថប់ថា យើងនឹងមិនរស់ទេ ១។ (២) មនុស្សអ្នកស្រុកនាឡន្ទា អត់បាយ ស្លាប់ចោលឆ្អឹងសដេរដាស។ (៣) សំទូងដែលគេស្ទូង ក៏មិនលូតលាស់ល្អ។ អដ្ឋកថា។