[​៤៣៣​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​គ្រលែង​កាយ​ ​យោល​កាយ​ ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​នឹង​មិន​គ្រលែង​កាយ​ ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​។​
​ ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​គ្រលែង​កាយ​ ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ទេ​ ​ត្រូវតែ​ផ្គត់ផ្គង់​កាយ​ ​ហើយ​អង្គុយ​នៅ​ ​(​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​)​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​ហើយ​ឃ្លោង​កាយ​ ​យោល​កាយ​ ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៨យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​គ្មាន​សតិ១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​ដែល​ចូល​ទៅកាន់​ទីនៅ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
​ [​៤៣៤​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​បង់បោយ​ ​វាសដៃ​ ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​នឹង​មិន​បង់បោយ​ ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​។​
​ ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​បង់បោយ​ ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ទេ​ ​ត្រូវ​ដាក់ដៃ​ឲ្យ​ស្រួល​ ​ដើរទៅ​ ​(​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​)​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​ហើយ​បង់បោយ​ ​វាសដៃ​ ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
ថយ | ទំព័រទី ៤៤៥ | បន្ទាប់