​ពួក​បុថុជ្ជន​ ​មាន​ព្យាធិ​ជា​ធម្មតា​ ​មាន​ជរា​ជា​ធម្មតា​ ​មាន​មរណៈ​ ​ជា​ធម្មតា​ ​ធម្មតា​ ​(​ខ្លួន​)​ ​យ៉ាងណា​ ​ក៏​ត្រូវតែ​មាន​យ៉ាងនោះ​ ​តែ​ខ្ពើម​ ​(​បុគ្គល​ដទៃ​)​។​ ​ប្រសិនបើ​តថាគត​ ​ខ្ពើមរអើម​ ​នូវ​ហេតុ​នោះ​ ​ក្នុង​សត្វ​ទាំងឡាយ​ ​ដែល​មាន​ធម្មតា​ ​យ៉ាងនេះ​ ​សេចក្ដី​ខ្ពើមរអើម​នោះ​ ​មិន​សមគួរ​ ​ដល់​តថាគត​ ​ដែល​នៅ​យ៉ាងនោះ​ទេ​។​ ​កាល​តថាគត​ ​កំពុង​នៅ​ ​យ៉ាងនេះ​ ​បានដឹង​នូវ​ធម៌​ ​ដែល​មិន​មាន​ឧបធិ​ ​ក៏បាន​គ្រប​សង្កត់​សេចក្ដី​ស្រវឹង​ព្រោះ​មិន​មាន​រោគ​ ​ព្រោះ​វ័យ​ ​ព្រោះ​ជីវិត​ទាំងពួង​បាន​ ​ព្រោះ​ឃើ​ញនូ​វនេ​ក្ខម្ម​ ​ដោយ​សេចក្ដី​ក្សេម​។​ ​