​[​១១១​]​ ​គ្រានោះ​ ​អនាថបិណ្ឌិក​គហបតី​ ​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ហើយក៏​អង្គុយ​ក្នុង​ទីសម​គួរ​។​ ​លុះ​អនាថបិណ្ឌិក​គហបតី​ ​អង្គុយ​ក្នុង​ទីសម​គួរ​ហើយ​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ម្នាល​គហបតី​ ​កាលបើ​ចិត្ត​ ​ដែល​បុគ្គល​មិនបាន​រក្សា​ហើយ​ ​កាយ​កម្ម​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​មិនបាន​រក្សា​ផង​ ​រចី​កម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​មិនបាន​រក្សា​ផង​ ​មនោ​កម្ម​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​មិនបាន​រក្សា​ផង​ដែរ​។​ ​កាល​បុគ្គល​នោះ​ ​មិន​រក្សា​កាយ​កម្ម​ ​មិន​រក្សា​វចីកម្ម​ ​មិន​រក្សា​មនោ​កម្ម​ ​កាយ​កម្ម​ ​ឈ្មោះថា​ ​ជោក​ ​វចីកម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ជោក​ ​មនោ​កម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ជោក​ ​(​ដោយ​រាគាទិក្កិលេស​)​។​ ​កាល​បុគ្គល​នោះ​ ​មាន​កាយ​កម្ម​ជោក​ ​មាន​វចីកម្ម​ជោក​ ​មាន​មនោ​កម្ម​ជោក​ ​ដោយ​រាគាទិក្កិលេស​ហើយ​ ​កាយ​កម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​ស្អុយ​ផង​ ​វចីកម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​ស្អុយ​ផង​ ​មនោ​កម្ម​ ​ក៏​ឈ្មោះថា​ ​ស្អុយ​ផង​ដែរ​។​ ​កាល​បុគ្គល​នោះ​ ​មាន​កាយ​កម្ម​ស្អុយ​ ​មាន​វចីកម្ម​ស្អុយ​ ​មាន​មនោ​កម្ម​ស្អុយ​ ​ហើយ​មរណៈ​ ​(​បុគ្គល​នោះ​)​ ​មិនល្អ​ទេ​ ​កាលកិរិយា​ ​ក៏​មិនល្អ​ទេ​។​ ​ម្នាល​គហបតី​ ​ដូចជា​ផ្ទះ​មាន​កំពូល​ ​ដែល​បុគ្គល​ប្រក់​មិន​ជិត​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៩៧ | បន្ទាប់