​ក៏​តែ​បា្រ​ជ្ញានោះ​ ​បុគ្គល​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ខ្ជីខ្ជា​ ​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​មា​នបា្រ​ជ្ញា​ ​ព្រោះ​ការ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​ក៏​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​ ​ឥត​បា្រ​ជ្ញា​ ​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​ដោយ​កាល​ជា​អង្វែង​។​ ​ពាក្យ​ដែល​តថាគត​ពោល​ហើយ​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​សីល​ ​គឺ​បុគ្គល​ដឹង​បាន​ ​ដោយ​ការ​នៅ​រួមគ្នា​ ​តែ​សីល​នោះ​ ​បុគ្គល​ធ្វើ​ ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ខ្ជីខ្ជា​ ​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​មា​នបា្រ​ជ្ញា​ ​ព្រោះ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​ក៏​មិន​គប្បី​ ​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​ឥត​បា្រ​ជ្ញា​ ​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​ដោយ​កាល​ជា​អង្វែង​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​ពាក្យ​នុ៎ះ​ ​តថាគត​ពោល​ហើយ​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យហេតុ​អ្វី​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បុគ្គល​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​កាល​នៅ​រួម​ជាមួយនឹង​បុគ្គល​ផងគ្នា​ ​តែង​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​យូរ​មក​ហើយ​ ​លោក​ដ៏​មាន​ ​អាយុ​នេះ​ ​ជា​អ្នកធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ដាច់​ ​ធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ឆ្លុះ​ ​ធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ពព្រុស​ ​ធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ពពាល​ ​មិនមែន​ជា​អ្នកធ្វើ​សីល​ឲ្យខ្ជាប់​ខ្ជួន​ ​មិនមែន​ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ខ្ជាប់ខ្ជួន​ ​ក្នុង​សីល​ទាំងឡាយ​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​ជា​អ្នក​ទ្រុស្តសីល​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​មិនមែន​ជា​អ្នកមាន​ ​សីល​ទេ​ ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​មួយទៀត​ ​បុគ្គល​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​កាល​រួម​នៅជា​មួយ​ ​នឹង​បុគ្គល​ផងគ្នា​ ​តែង​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​យូរ​មក​ហើយ​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​មិនមែន​ជា​ ​អ្នកធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ដាច់​ ​មិនមែន​ធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ឆ្លុះ​ ​មិនមែន​ធ្វើ​សីល​ឲ្យ​ពព្រុស​ ​មិនមែន​ធ្វើ​ ​សីល​ឲ្យ​ពពាល​ទេ​ ​ជា​អ្នកធ្វើ​សីល​ឲ្យខ្ជាប់​ខ្ជួន​ ​ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ខ្ជាប់ខ្ជួន​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១១៣ | បន្ទាប់