ក៏​បា្រ​ជ្ញានោះ​ ​បុគ្គល​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ខ្ជីខ្ជា​ ​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​មា​នបា្រ​ជ្ញា​ ​ព្រោះ​ការ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​ក៏​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​បុគ្គល​ឥត​ប្រាជ្ញា​ ​ក៏​មិន​គប្បី​ដឹង​បាន​ ​ដោយ​កាល​ជា​អង្វែង​ ​ដូច្នេះ​នុ៎ះ​ ​ពាក្យ​នុ៎ះ​ ​តថាគត​ពោល​ហើយ​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យហេតុ​អ្វី​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​បុគ្គល​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​កាល​ពោល​សាកច្ឆា​ ​ជាមួយនឹង​បុគ្គល​ផងគ្នា​ ​រមែង​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​សេចក្តី​វាងវៃ​ ​ក្នុង​ប្រស្នា​របស់​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​យ៉ាងណា​ ​មួយទៀត​ ​អភិនីហារ​(​១​)​ ​របស់​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​យ៉ាងណា​ ​ការ​ចោទសួរ​ប្រស្នា​ ​របស់​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​យ៉ាងណា​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​ជា​អ្នក​ឥត​ប្រាជ្ញា​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​មិនមែន​ជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​ទេ​។​ ​ដំណើរ​នោះ​ ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​។​ ​ព្រោះថា​ ​ដោយ​សេចក្តី​ពិត​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​មិន​សំដែង​នូវ​អត្ថ​ ​និង​បទ​ ​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ​ ​ដ៏​ស្អាត​ ​ឧត្តម​ ​បុគ្គល​មិន​គប្បី​ស្ទង់​ ​ប្រមើល​ដោយ​ការ​ត្រិះរិះ​ ​ជា​ធម៌​ល្អិត​ ​មានតែ​បណ្ឌិត​ ​ទើប​ដឹង​បាន​ ​មួយទៀត​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​ពោល​នូវ​ធម៌​ឯណា​ ​មិន​អាច​នឹង​ប្រាប់​ ​សំដែង​ ​បញ្ញត្ត​ ​តែងតាំង​ ​បើកចំហ​ ​ចែករលែក​ ​ធ្វើឲ្យ​រាក់​ឡើង​ ​នូវ​សេចក្តី​អធិប្បាយ​នៃ​ធម៌​នោះ​ ​ដោយសង្ខេប​ ​ឬ​ដោយ​ពិស្តារ​ឡើយ​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​ជា​អ្នក​ឥត​ប្រាជ្ញា​ ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​នេះ​ ​មិនមែន​ជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​ទេ​។​ ​
​(​១​)​ ​អដ្ឋកថា​ ​ថា​ ​ការ​បង្អោន​ចិត្ត​ទៅ​ ​ដោយ​ការ​តាក់តែង​ប្រស្នា​។​
ថយ | ទំព័រទី ១១៨ | បន្ទាប់