​បពិត្រ​ព្រះ​មោគ្គល្លាន​ជា​ម្ចាស់​ ​លុះតែ​ពួក​បរនិម្មិតវសវត្តី​ទេវតា​ណា​ ​ប្រកបដោយ​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា​មាំទាំ​ ​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធ​ ​ប្រកបដោយ​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា​មាំទាំ​ ​ក្នុង​ព្រះធម៌​ ​ប្រកបដោយ​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា​មាំទាំ​ ​ក្នុង​ព្រះសង្ឃ​ ​ប្រកបដោយ​សីល​ទាំងឡាយ​ ​ដែល​ព្រះ​អរិយៈ​ត្រេកអរ​ហើយ​ ​ទើបបាន​ពួក​បរនិម្មិតវសវត្តី​ទេវតា​ទាំងនោះ​ ​មាន​សេចក្តី​ដឹង​ថា​ ​យើង​ជា​អ្នក​ដល់​ស្រោតៈ​ ​មាន​សភាព​មិន​ធ្លាក់ចុះ​ជា​ធម្មតា​ ​ជា​បុគ្គល​ទៀង​ ​នឹង​មាន​ ​សេចក្តី​ត្រាស់​ដឹង​ ​ទៅខាងមុខ​យ៉ាងនេះ​បាន​។​ ​គ្រានោះ​ ​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ត្រេកអរ​ ​អនុមោទនា​ភាសិត​របស់​តិ​ស្ស​ព្រហ្ម​ ​ហើយក៏​បាត់​ពី​ព្រហ្មលោក​ ​មក​ប្រាកដ​ឯ​វត្ត​ជេតពន​វិញ​ ​ដូចជា​បុរស​មាន​កំឡាំង​ ​លាដៃ​ដែល​ខ្លួន​បត់​ ​ឬបត់​ដៃ​ដែល​ខ្លួន​លា​ ​ដូច្នោះឯង​។​
​ [​៣៥​]​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ពួក​ធម៌​ ​ជា​ចំណែក​នៃ​វិជ្ជា​នេះ​ ​មាន​ ​៦យ៉ាង​។​ ​ធម៌​ ​៦យ៉ាង​ ​តើ​ដូចម្តេច​។​ ​គឺ​សេចក្តី​សំគាល់​ ​(​ដែល​កើតឡើង​)​ ​ក្នុង​អនិច្ចានុបស្សនា​ញាណ​ ​១​ ​សេចក្តី​សំគាល់​ ​(​ដែល​កើតឡើង​)​ ​ក្នុង​ទុ​ក្ខានុបស្ស​នា​ញាណ​ ​១​ ​សេចក្តី​សំគាល់​ ​(​ដែល​កើតឡើង​)​ ​ក្នុង​អនត្តានុបស្សនា​ញាណ​ ​១​ ​សេចក្តី​សំគាល់​ ​(​ដែល​កើតឡើង​)​ ​ក្នុង​បហា​នា​នុបស្ស​នា​ញាណ​ ​១​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១១០ | បន្ទាប់