​[​៩៨​]​ ​(​ស្តេច​ក្ងោក​…​)​ ​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​មិន​ពោល​អាង​កម្ម​ ​មិន​ពោល​អាង​ផល​នៃ​កម្ម​ ​ដែល​សត្វ​ធ្វើល្អ​ ​ធ្វើ​អាក្រក់​ ​មួយទៀត​ ​សមណព្រាហ្មណ៍​ណា​ ​ពោល​ថា​ ​ទាន​ជា​គុណជាត​ដែល​មនុស្ស​ល្ងង់​បញ្ញត្ត​ហើយ​ ​សមណព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ​ ​ជា​អ្នក​ហីនវាទ​ ​ជា​អ្នក​អហេតុក​វាទ​ ​ត្រូវ​គេ​ដេញជើង​ ​ទាល់​ក្នុង​ព្យាករណ៍​នេះ​មិនខាន​។​
 [​៩៩​]​ ​(​កូន​ព្រានព្រៃ​…​)​ ​ពាក្យ​របស់​អ្នក​នុ៎ះ​ទៀង​ពិត​ ​ព្រោះ​ទាន​ជា​គុណជាត​ឥត​ផល​ដូចម្តេច​កើត​ ​ផល​នៃ​អំពើ​ដែល​សត្វ​ធ្វើល្អ​ ​ធ្វើ​អាក្រក់​ក៏​ដូចគ្នា​ ​ម្យ៉ាងទៀត​ ​(​ទាន​)​ ​ជា​គុណជាត​ដែល​មនុស្ស​ល្ងង់​បញ្ញត្ត​ហើយ​ដូចម្តេច​កើត​។​ ​ខ្ញុំ​ធ្វើអំពើ​ដូចម្តេច​ ​ធ្វើ​ដោយហេតុ​ដូចម្តេច​ ​ប្រព្រឹត្ត​ដូចម្តេច​ ​សេព​នូវ​អ្វី​ ​ដោយ​គុណ​នៃ​តបៈ​ដូចម្តេច​ ​មិន​គប្បី​ធ្លាក់ទៅក្នុង​នរក​យ៉ាងណា​ ​ម្នាល​សេ្តច​ក្ងោក​ ​អ្នក​សូម​ប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះ​ដល់​ខ្ញុំ​ ​ដោយ​ឧបាយ​យ៉ាងនោះ​។​
 [​១០០​]​ ​(​សេ្តច​ក្ងោក​…​)​ ​ពួក​សមណៈ​ណាមួយ​នៅ​លើ​ផែនដី​ ​ជា​អ្នក​ស្លៀកសំពត់​កាសាវៈ​ ​ប្រព្រឹត្ត​ក្នុង​ភេទ​នៃ​បុគ្គល​គ្មាន​ផ្ទះ​ ​ត្រាច់​ទៅ​បិណ្ឌបាត​អំពី​ព្រឹក​ ​ក្នុង​កាលគួរ​ ​វៀរចាក​កិរិយា​ត្រាច់​ទៅ​ក្នុង​កាល​ខុស​ ​ជា​អ្នក​ស្ងប់​រម្ងាប់​។​
ថយ | ទំព័រទី ៣៤ | បន្ទាប់