ភិក្ខុ​នោះ ឈ្មោះថា​សេព ចម្រើន ធើ្វ​ឲ្យ​ច្រើន​នូវ​មគ្គ​នោះ កាល​ភិក្ខុ​នោះ​សេព ចម្រើន ធើ្វ​ឲ្យ​ច្រើន​នូវ​មគ្គ​នោះ ភិក្ខុ​នោះ ក៏​លះ​សញ្ញោជនៈ​ទាំងឡាយ អនុស័យ​ទាំងឡាយ​ក៏​វិនាស។ ម្នាល​អាវុសោ ទាំងឡាយ បព្វជិត​ណាមួយ ទោះ​ភិក្ខុ​ក្តី ភិក្ខុនី​ក្តី តែង​ព្យាករ​អរហត្ត​ក្នុង​សំណាក់​ខ្ញុំ ដោយ​មគ្គ​ទាំង ៤ នេះ សព្វគ្រប់ ឬដោយ​មគ្គៈ​ទាំង​នុ៎ះ មគ្គ​ណាមួយ។
 [៦] ភិក្ខុ​ចម្រើន​វិបស្សនា មាន​សមថៈ​ជា​ប្រធាន តើ​ដូ​ចមេ្តច។ ភាព​នៃ​ចិត្ត​មាន អារម្មណ៍​តែមួយ មិន​រាយមាយ ដោយអំណាច​នៃ​នេក្ខម្មៈ ឈ្មោះថា​សមាធិ ឈ្មោះថា វិបស្សនា ដោយ​អត្ថ​ថា ឃើញ​រឿយ ៗ ថា​មិន​ទៀង ឈ្មោះថា វិបស្សនា ដោយ​អត្ថ​ថា ឃើញ​រឿយ ៗ ថា​ជា​ទុក្ខ ឈ្មោះថា​វិបស្សនា ដោយ​អត្ថ​ថា ឃើញ​រឿយ ៗ ថា​មិនមែន​ខ្លួន​នូវ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ដែល​កើត​ក្នុង​សមាធិ​នោះ។ សមថៈ (កើត) មុន វិបស្សនា (កើត) ក្រោយ ហេតុ​នោះ លោក​ពោល​ថា ភិក្ខុ​ចម្រើន​វិបស្សនា មាន​សមថៈ​ជា​ប្រធាន ដោយ ប្រការ​ដូច្នេះ។
 ពាក្យ​ថា ចម្រើន បាន​ដល់ ការ​ចម្រើន (ភាវនា) ៤ យ៉ាង គឺ ការ​ចម្រើន​ដោយ អត្ថ​ថា មិន​កន្លង​នូវ​ធម៌​ទាំងឡាយ ដែល​កើត​ក្នុង​សមាធិ​នោះ ១ ការ​ចម្រើន ដោយ​អត្ថ ថា​មាន​រស​តែមួយ នៃ​ឥន្រ្ទិយ​ទាំងឡាយ ១ ការ​ចម្រើន ដោយ​អត្ថ​ថា​នាំទៅ​ដោយ​វីរិយៈ ដ៏​សមគួរ​ដល់​ឥន្រ្ទិយ​នោះ ១ ការ​ចម្រើន ដោយ​អត្ថ​ថា​ឧស្សាហ៍​សេព ១។
ថយ | ទំព័រទី ១៧ | បន្ទាប់