(ទំ​លុះ) ទៅកាន់​ទី​ខាងក្រៅ​ជញ្ជាំង ទី​ខាងក្រៅ​កំពែង ទី​ខាងក្រៅ​ភ្នំ​មិន​ទើសទាក់ ដូច​ពួក​មនុស្ស​ដែល​មិន​មាន​ឫទ្ធិ ដោយ​ប្រក្រតី កាល​ដើរទៅ​មិន​ជាប់ជំពាក់ ក្នុង​ទី​ដែល​មិន​មាន​វត្ថុ​អ្វីមួយ​រាំង​បិទបាំង​ឡើយ ឯភិក្ខុ​ដែល​មាន​ឫទ្ធិ ដល់ហើយ​នូវ​ការ​ស្ទាត់ជំនាញ​ក្នុងចិត្ត​នោះ តែង​ដើរ (ទំ​លុះ) ទៅកាន់​ទី​ខាងក្រៅ​ជញ្ជាំង ទី​ខាងក្រៅ​កំពែង ទី​ខាងក្រៅ​ភ្នំ​មិន​ទើសទាក់ ដូច​គេ​ដើរទៅ​ក្នុង​អាកាស យ៉ាងនោះ​ឯង។
 ពាក្យ​ថា ធ្វើ​នូវ​ការ​ងើប​មុជ​ក្នុង​ផែនដី ដូច​គេ​ងើប​មុជ​ក្នុងទឹក គឺ​ភិក្ខុ​ដែល​បាន​នូវ​សមាបត្តិ មាន​អាបោកសិណ​ជា​អារម្មណ៍​ដោយ​ប្រក្រតី តែង​នឹកចង់​ដើរ​ក្នុង​ដី លុះ​នឹកចង់​ហើយ ក៏​អធិដ្ឋាន​ដោយ​ញាណ​ថា សូមឲ្យ (ផែនដី​ត្រង់​ទីនេះ) ទៅជា​ទឹក ទីនោះ​ក៏បាន​ទៅជា​ទឹក ភិក្ខុ​នោះ ក៏​ធ្វើ​នូវ​ការ​ងើប​មុជ​ក្នុង​ផែនដី ដូច​ពួក​មនុស្ស​ដែល​មិន​មាន​ឫទ្ធិ​ដោយ​ប្រក្រតី ធ្វើ​នូវ​ការ​ងើប​មុជ​ក្នុងទឹក ឯភិក្ខុ​ដែល​មាន​ឫទ្ធិ បាន​ដល់ហើយ​នូវ​ការ​ស្ទាត់ជំនាញ​ក្នុងចិត្ត​នោះ តែង​ធ្វើ​នូវ​ការ​ងើប​មុជ​ក្នុង​ផែនដី ដូច​គេ​ងើប​មុជ​ក្នុងទឹក​បាន យ៉ាងនោះ​ឯង។
ថយ | ទំព័រទី ២៧១ | បន្ទាប់