ពាក្យ​ថា ដើរ​លើទឹក​មិន​បែកធ្លាយ ដូច​គេ​ដើរ​លើ​ផែនដី គឺ​ភិក្ខុ​បាន​នូវ​សមាបត្តិ មាន​បឋវីកសិណ​ជា​អារម្មណ៍​ដោយ​ប្រក្រតី តែង​នឹកចង់​ដើរ​លើទឹក លុះ​នឹកចង់​ហើយ ក៏​អធិដ្ឋាន​ដោយ​ញាណ​ថា សូមឲ្យ (ទឹក​ត្រង់​ទីនេះ) ទៅជា​ផែនដី ដូច្នេះ ទឹក​ក៏​ទៅជា​ផែនដី ភិក្ខុ​នោះ ដើរទៅ​លើទឹក​មិន​បែកធ្លាយ ដូច​ពួក​មនុស្ស​មិន​មាន​ឫទ្ធិ​ដោយ​ប្រក្រតី ដើរ​លើ​ផែនដី​មិន​បែកធ្លាយ យ៉ាងណា ឯភិក្ខុ​ដែល​មាន​ឫទ្ធិ ដល់ហើយ​នូវ​ការ​ស្ទាត់ជំនាញ​ក្នុងចិត្ត​នោះ ដើរទៅ​លើទឹក​មិន​បែកធ្លាយ ដូច​គេ​ដើរ​លើ​ផែនដី យ៉ាងនោះ​ឯង។
 ពាក្យ​ថា ទៅ​ទាំង​ភ្នែន​ក្នុង​អាកាស ដូច​បក្សី​សកុណជាតិ គឺ​ភិក្ខុ​ដែល​បាន​នូវ​សមាបត្តិ មាន​បឋវីកសិណ​ជា​អារម្មណ៍​ដោយ​ប្រក្រតី តែង​នឹកចង់​ដើរ​ក្នុង​អាកាស លុះ​នឹកចង់​ហើយ ក៏​អធិដ្ឋាន​ដោយ​ញាណ​ថា សូមឲ្យ​អាកាស​ទៅជា​ផែនដី ដូច្នេះ អាកាស​ក៏​ទៅជា​ផែនដី ភិក្ខុ​នោះ ដើរ​ក្តី ឈរ​ក្តី អង្គុយ​ក្តី សិង​ក្តី ក្នុង​អាកាស​ទទេ​បាន ដូច​ពួក​មនុស្ស​ដែល​មិន​មាន​ឫទ្ធិ​ដោយ​ប្រក្រតី ដើរ​ក្តី ឈរ​ក្តី អង្គុយ​ក្តី ដេក​ក្តី លើ​ផែនដី យ៉ាងណា ឯភិក្ខុ​ដែល​មាន​ឫទ្ធិ បាន​ដល់ហើយ​នូវ​ការ​ស្ទាត់ជំនាញ​ក្នុងចិត្ត​នោះ ដើរ​ក្តី ឈរ​ក្តី អង្គុយ​ក្តី សិង​ក្តី ក្នុង​អាកាស​ទទេ ដូច​បក្សី​សកុណជាតិ យ៉ាងនោះ​ឯង។
ថយ | ទំព័រទី ២៧២ | បន្ទាប់