[១៣៨] បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គល កាលដឹងថាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៣៩] បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤០] បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាមគ្គ ហើយពោលវាចាថាមគ្គឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤១] បុគ្គលកាលដឹងថាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤២] បុគ្គលកាលដឹងថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤៣] បុគ្គលកាលដឹងថាមគ្គ តែមិនពោលវាចាថាមគ្គឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៣៩] បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤០] បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ ហើយពោលវាចាថា ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាមគ្គ ហើយពោលវាចាថាមគ្គឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤១] បុគ្គលកាលដឹងថាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤២] បុគ្គលកាលដឹងថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថា ធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[១៤៣] បុគ្គលកាលដឹងថាមគ្គ តែមិនពោលវាចាថាមគ្គឬ។ អើ។ បុគ្គលកាលដឹងថាទុក្ខ តែមិនពោលវាចាថាទុក្ខឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។