ហេតុញុំាងសមណៈ ឲ្យកើតក្នុងអបាយ និងជាបច្ច័យឲ្យរងនូវវិបាកជាទុក្ខ ក្នុងទុគ្គតិភូមិទាំងនេះ ចោលចេញហើយ តថាគត មិនទាន់ហៅថា អ្នកប្រតិបត្តិនូវបដិបទា ដ៏សមគួរដល់សមណៈទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ដូចជាអាវុធឈ្មោះមតជៈ(១) មានមុខទាំងសងខាង ដែលបុគ្គលធ្វើឲ្យជោកនឹងទឹក ហើយសំលៀង (លើថ្ម) (រួចស៊ក) អាវុធនោះ ទុកក្នុងស្រោម ហើយស្រែះព័ទ្ធព័ន្ធជុំវិញ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគត ពោលនូវបព្វជ្ជារបស់ភិក្ខុ នេះថាមានឧបមេយ្យដូចអាវុធឈ្មោះមតជៈនោះដែរ។
[១២១] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលមានសង្ឃាដិ ថាជាសមណៈ ដោយគ្រាន់តែទ្រទ្រង់សង្ឃាដិប៉ុណ្ណោះទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលអ្នកឥតសំពត់ ថាជាសមណៈ ដោយគ្រាន់តែឥតសំពត់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលអ្នកសៅហ្មង ដោយធូលី និងក្អែល ថា
[១២១] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលមានសង្ឃាដិ ថាជាសមណៈ ដោយគ្រាន់តែទ្រទ្រង់សង្ឃាដិប៉ុណ្ណោះទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលអ្នកឥតសំពត់ ថាជាសមណៈ ដោយគ្រាន់តែឥតសំពត់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនពោលនូវភាព នៃបុគ្គលអ្នកសៅហ្មង ដោយធូលី និងក្អែល ថា
(១) អាវុធកើតអំពីធ្វើសត្វឲ្យស្លាប់។ សេចក្តីថា ពួកមនុស្សកោសដែក ហើយយកកំទេចដែកនោះ ទៅលាយនឹងសាច់ឲ្យសត្វក្រៀល ៗនោះ បន្ទោបង់ឧច្ចារៈមិនរួច ក៏ស្លាប់ទៅ បើមិនស្លាប់ទេ គេក៏វាយឲ្យស្លាប់ រួចវះពោះយកកំទេចដែកនោះមកលាងទឹក លាយនឹងសាច់ឲ្យក្រៀលស៊ីទៀត ធ្វើយ៉ាងនេះអស់៧ដង។ ក្នុងទីបំផុត គេយកកំទេចដែកនោះ មកឲ្យជាងធ្វើជាអាវុធ ៗនោះមុតពេកណាស់ គេហៅថា អាវុធឈ្មោះមតជៈ។ អដ្ឋកថា។