​ឃោ​ដមុ​ខ​សូត្រ​ ​ទី៤​


 [​៤៧​]​ ​ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាងនេះ​។​ ​សម័យមួយ​ ​ឧទេន​ភិក្ខុ​មាន​អាយុ​ ​នៅ​ក្នុង​ខេមិ​យម្ព​វ័ន​ ​(​ព្រៃស្វាយ​ ​ឈ្មោះ​ខេមិ​យៈ​)​ ​ជិត​ក្រុង​ពារាណសី​។​ ​ក៏​សម័យ​នោះ​ ​ព្រាហ្មណ៍​ឈ្មោះ​ឃោ​ដមុ​ខ​ ​បាន​មកដល់​ក្រុង​ពារាណសី​ ​ដោយ​កិច្ចការ​ណាមួយ​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​ឃោ​ដមុ​ខ​ព្រាហ្មណ៍​ដើរ​ចង្ក្រម​ទៅ​ ​ដើរ​ចង្ក្រម​មក​ ​ដើម្បី​សម្រាក​ស្មង​បន្តិច​ ​រួច​ចូល​សំដៅ​ទៅ​កាន់​ខេមិ​យម្ព​វ័ន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ឧទេន​ភិក្ខុ​មាន​អាយុ​ ​កំពុង​ចង្ក្រម​ក្នុង​ទីវាល​។​ ​ខណៈនោះ​ ​ឃោ​ដមុ​ខ​ព្រាហ្មណ៍​ ​ចូល​សំដៅ​ទៅ​រក​ឧទេន​ភិក្ខុ​មាន​អាយុ​ ​ត្រង់កន្លែង​ដែល​លោក​នៅ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ​ ​ក៏​ពោល​ពាក្យ​រាក់ទាក់​ ​សំណេះសំណាល​ ​ទៅ​រក​ឧទេន​ភិក្ខុ​មាន​អាយុ​ ​លុះ​បញ្ចប់​ពាក្យ​ដែល​គួរ​រីករាយ​ ​និង​ពាក្យ​ដែល​គួរ​រលឹក​ហើយ​ ​ដើរ​ចង្ក្រម​តាម​ឧទេន​ភិក្ខុ​មាន​អាយុ​ ​ដែល​កំពុង​ចង្ក្រម​ ​និយាយ​យ៉ាងនេះ​បណ្តើរ​ថា​ ​បពិត្រ​សមណៈ​ដ៏​ចំរើន​ ​ផ្នួស​ប្រកបដោយ​ធម៌​ ​មិន​មាន​ទេ​ ​សេចក្តី​ចូលចិត្ត​របស់ខ្ញុំ​ ​ក្នុង​ផ្នួស​នេះ​យ៉ាងនេះ​ ​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ចូលចិត្ត​ដូច្នោះ​ ​ព្រោះ​មិនឃើញ​ជន​ទាំងឡាយ​ ​មាន​សភាព​ដូច​លោក​ដ៏​ចំរើន​ផង​ ​ព្រោះ​មិនឃើញ​ធម៌​ ​ក្នុង​ផ្នួស​នេះ​ផង​។​
ថយ | ទំព័រទី ៨៣ | បន្ទាប់