មិន​មាន​បច្ច័យ​ មិន​មាន​ទំនង​ ជាហេតុ​ល្មម​ឲ្យ​ជន​គប្បី​កំណត់​ គប្បី​កំណត់ទុក​ គប្បី​ដល់​នូវ​ការកំណត់​ទុក​បាន​ឡើយ។ ពាក្យ​ថា​ ក្នុង​លោក​ គឺ​ក្នុង​អបាយលោក​ មនុស្សលោក​ ទេវលោក​ ខន្ធ​លោក​ ធាតុ​លោក​ អាយតន​លោក​ ហេតុ​នោះ​ (ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​) ជន​គប្បី​កំណត់​ដោយ​កិលេស​ដូចម្តេច​ក្នុង​លោក​នេះ​បាន។ ហេតុ​នោះ​ ព្រះមានព្រះភាគ​ត្រាស់​ថា​
អ្ន​កបា្រ​ជ្ញ​នោះ​ មាន​សេនា​ទៅ​បា្រ​សហើយ​ ក្នុង​ធម៌​ទាំងពួង​ទាំងឡាយ​ គឺ​អារម្មណ៍​ណាមួយ​ ដែល​លោក​ឃើញ​ហើយ​ក្តី​ ឮហើយ​ក្តី​ ប៉ះពាល់​ហើយ​ក្តី​ ជន​គប្បី​កំណត់​នូវ​អ្ន​កបា្រ​ជ្ញ​ ជា​អ្នក​ឃើញ​ មាន​ដំបូល​បើក​ហើយ​ កំពុង​ប្រព្រឹត្ត​នោះ​ឯង​ ដោយ​កិលេស​ដូចម្តេច​ ក្នុង​លោក​នេះ​បាន។
[១៣៧​] ព្រះ​ខីណាស្រព​ទាំងឡាយ​នោះ​ មិនកំណត់​ មិន​ធ្វើឲ្យ​ជា​ប្រធាន​ មិន​ពោល​ថា​ (ទិដ្ឋិ​) មាន​សេចក្តី​បរិសុទ្ធិ​ជាទីបំផុត​ កាត់​គ្រឿង​ចង​ស្រែះ​ គឺ​សេចក្តី​ប្រកាន់​ ដែល​ចង​ស្រែះ​ហើយ​ មិន​ធ្វើ​នូវ​បំណង​ក្នុង​លោក​ណាមួយ។

 [១៣៨​] អធិប្បាយ​ពាក្យ​ថា​ មិនកំណត់​ មិន​ធ្វើឲ្យ​ជា​ប្រធាន​ ត្រង់​ពាក្យ​ថា​ កំណត់​ បាន​ដល់​ការកំណត់​ ២ គឺ​ ការកំណត់​គឺ​តណ្ហា​ ១ ការកំណត់​គឺ​ទិដ្ឋិ​ ១។បេ។ នេះ​ ការ​កំណត់​គឺ​តណ្ហា។បេ។
ថយ | ទំព័រទី ១៨៤ | បន្ទាប់