[២៤៥] ផស្សៈជាវិបាក ផស្សៈ គួរដល់ការរងសុខ គួរដល់ការរងទុក្ខ។បេ។ប្រកបដោយអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះផស្សៈនោះ មានដែរឬ។អើ។ រូបជាវិបាក រូបគួរដល់ការរងសុខ គួរដល់ការរងទុក្ខ។បេ។ ប្រកបដោយអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះរូបនោះ មានដែរឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[២៤៦] រូបជាវិបាក រូបមិនគួរដល់ការរងសុខ មិនគួរដល់ការរងទុក។បេ។ មិនមានអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះរូបនោះ មិនមានទេឬ។ អើ។ ផស្សៈជាវិបាក ផស្សៈមិនគួរដល់ការរងសុខ មិនគួរដល់ការរងទុក្ខ។បេ។ មិនមានអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះផស្សៈនោះ មិនមានទេឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[២៤៧] បុគ្គលមិនគួរនិយាយថា រូបជាវិបាកទេឬ។ អើ។ ក្រែងធម៌ទាំងឡាយ ប្រកបដោយចិត្ត និងចេតសិក ដែលកើតឡើងព្រោះធ្វើនូវកម្ម ជាវិបាកឬ។ អើ។ ប្រសិនបើ ធម៌ទាំងឡាយ ប្រកបដោយចិត្ត និងចេតសិក ដែលកើតឡើងព្រោះធ្វើនូវកម្ម ជាវិបាកមែន ម្នាលអ្នកដ៏ចម្រើន ព្រោះហេតុនោះ អ្នកគួរពាលថា រូបដែលកើតឡើង ព្រោះធ្វើនូវកម្មជាវិបាក។
[២៤៦] រូបជាវិបាក រូបមិនគួរដល់ការរងសុខ មិនគួរដល់ការរងទុក។បេ។ មិនមានអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះរូបនោះ មិនមានទេឬ។ អើ។ ផស្សៈជាវិបាក ផស្សៈមិនគួរដល់ការរងសុខ មិនគួរដល់ការរងទុក្ខ។បេ។ មិនមានអារម្មណ៍ ការរំពឹង។បេ។ ការតាំងចិត្តទុក ចំពោះផស្សៈនោះ មិនមានទេឬ។ អ្នកមិនគួរពោលយ៉ាងនេះទេ។បេ។
[២៤៧] បុគ្គលមិនគួរនិយាយថា រូបជាវិបាកទេឬ។ អើ។ ក្រែងធម៌ទាំងឡាយ ប្រកបដោយចិត្ត និងចេតសិក ដែលកើតឡើងព្រោះធ្វើនូវកម្ម ជាវិបាកឬ។ អើ។ ប្រសិនបើ ធម៌ទាំងឡាយ ប្រកបដោយចិត្ត និងចេតសិក ដែលកើតឡើងព្រោះធ្វើនូវកម្ម ជាវិបាកមែន ម្នាលអ្នកដ៏ចម្រើន ព្រោះហេតុនោះ អ្នកគួរពាលថា រូបដែលកើតឡើង ព្រោះធ្វើនូវកម្មជាវិបាក។
ចប់ រូបវិបាកោតិកថា។